Dinsdag 6 november 2018, 22u : we krijgen telefoon van de huisarts dat we best met Jonas naar spoed gaan. Er is iets met de bloedwaarden en stollingsgraad dat best "
even" nagekeken wordt in het AZ-Sint Maarten ...
We zijn nu exact een jaar verder en weten dat dit niet "
even" was ... we wisten toen nog niet dat Jonas lymfeklierkanker had en welke impact dit zou hebben.
Een jaar waar we de strijdlust en energie van Jonas nog beter leerden kennen. We kunnen er alleen maar bewondering voor hebben. De weg die werd afgelegd het voorbije jaar was lang en dikwijls heel moeilijk. Telkens weer opnieuw beginnen. Weten dat na een nieuwe chemokuur je je weer slecht zal voelen, soms heel slecht. Dag na dag, week na week, maand na maand, de impact van al die behandelingen, het heen en weer gependel, de overnachtingen in het UZ, de zoveelste bloedcontrole, onderzoek of ruggenprik ... het liet zich voelen. Soms was het te veel, begrijpelijk.
Om u een idee te geven : 1 jaar kanker in cijfers
- 50 chemo-behandelingen
- 14 keer ruggenprik met chemo-inspuiting
- 26 overnachtingen in UZ
- 3 spoedopnames
- 67 dagen cortisone-pilletjes
- 99 dagen chemo-pil (enkel tijdens intensieve fase)
- 3 keer onder narcose
- 4 maanden dagelijks inspuiting bloedverdunners
- vele bloedcontroles
- schimmelinfectie
- bacteriële longinfectie
- vele "rot" dagen ...
Maar kijk, we zijn nu 365 dagen verder en Jonas kan achterom kijken. Iemand schreef ooit in een reactie op deze blog dat het hobbelige parcours zich zal uitvlakken. Hij had gelijk, al is er soms toch nog
een diepe put. Want inderdaad, de
onderhoudsfase van 1,5 jaar is nu een goede 4 maanden bezig, dié weg is dus nog niet afgewerkt.
Een jaar geleden leek de dag van vandaag nog zover weg en konden we alleen maar hopen daar te zijn waar we nu zijn. "Dàt" is op zich al een grote (grootse) prestatie,
petje af hiervoor Jonas.
Miriam & Tom
